Labioplastyka, wskazania, przeciwskazania, techniki, rezultaty.
Termin labioplastyka dotyczy korekcji zarówno warg sromowych mniejszych, jak i większych. Najczęściej wykonywaną w ginekologii plastycznej procedurą jest redukcja warg sromowych mniejszych, czyli labiominoroplastyka. Zabieg ogólnie rzecz biorąc polega na zmniejszeniu zarówno długości, jak i wysokości warg. Bardzo często towarzyszy mu także zmniejszenie napletka łechtaczki poprzez redukcję fałdów skóry zlokalizowanych po jej prawej i/lub lewej stronie. Czasem prawidłowo wykonana operacja redukcyjna warg sromowych mniejszych obejmuje repozycję (przestawienie) samej łechtaczki wraz z jej napletkiem. Taka konieczność występuje w przypadku obecności przerostu napletka i znacznej jego ekspozycji ponad wargi sromowe większe, co w przypadku redukcji samych warg mniejszych skutkowałoby powstaniem mikro penisa (ang. „penis like shape”) całkowicie nieakceptowalnego przez kobiety wyglądu. Stąd nasuwa się jeden wniosek – istnieje bardzo wiele różnych technik operacyjnych, których wybór zależy od konkretnego przypadku. A przynajmniej tak być powinno. Nie istnieje jedna technika dla wszystkich pacjentek. Każdą należy traktować indywidualnie i zaplanować odpowiednią do potrzeb metodę tak, żeby efekt końcowy spełniał oczekiwania tak pacjentki, jak i operatora, oraz co równie ważne, był naturalny a blizny niezauważalne.
Do najczęściej wykonywanych na świecie technik należą: klasyczna (edge, trim) i klinowa (wedge). Inne są w większym lub mniejszym stopniu modyfikacjami powyższych chociaż czasem różnią się znacząco, np. metoda fenestracji, czyli okienkowania.
Pierwsza polega na linijnym odcięciu brzegów warg sromowych, dzięki czemu uzyskujemy dwa cele- zmniejszenie ich rozmiaru i usunięcie przebarwionych często części warg. Podłużna rana jest zszywania najczęściej wchłanialnym szwem
ciągłym śródskórnym. Zakładanie poprzecznych szwów pojedynczych jest przeciwwskazane ze względu na powstałe przez to blizny w kształcie pofałdowana jak w muszli (stąd nazwa „skaloping”).
Druga metoda opiera się na założeniu pozostawienia własnego brzegu warg. Klin wygląda w taki sposób, że jest to trójkąt, którego podstawę stanowi wycinany brzeg wargi a wierzchołek znajduje się w bruździe pomiędzy wargą mniejszą a większą.
Są dwa rodzaje tej techniki- klinowa środkowa i tylna. Ta pierwsza jest nadal często stosowana przez chirurgów plastycznych jednak ma ona podstawową wadę. Przy wycięciu środkowej części wargi usuwane jest największe naczynie krwionośne tego narządu- tętnica środkowa. Wiąże się z tym duże ryzyko rozejścia rany. Poza tym przez podłużny narząd przebiega poprzeczna blizna. Resekcja klinowa tylna polega na wycięciu klina u podstawy warg, czyli od strony przedsionka pochwy i krocza. Przy takim wycięciu klina linia cięcia i późniejszego szycia biegnie w bruździe wargowej. Powstanie więc podłużna blizna na podłużnym narządzie. Zresztą niewidoczna, w przeciwieństwie do poprzedniej.
Obu metodami może towarzyszyć konieczność redukcji skóry napletka łechtaczki lub skórnych fałdów biegnących po bokach powyższego. Usunięcie tych tkanek jest koniecznością ponieważ nie wykonanie tej procedury wiąże się ze wspomnianym powyżej faktem pozostawienia odstającej łechtaczki wraz z napletkiem wyglądem przypominających mały penis. Redukcja napletka łechtaczki jest najczęściej wykonywana jednoczasowo z zabiegiem redukcji warg sromowych mniejszych. Może być wykonany z jednego cięcia (technika „one cut” czy „liniowa Z”), lub z oddzielnych cięć w kształcie łezki przebiegających po obu bokach łechtaczki. Wspomniana operacja „one cut” jest autorską metodą
Dr n. med. Rafała Kuźlika i jedną z najbardziej obecnie rozpoznawanych technik na świecie. Z chirurgicznego i technicznego punktu widzenia jest metodą trudną, wymagającą dużego doświadczenia jednak efekty końcowe są nadzwyczaj dobre. Po kilku miesiącach od zabiegu wygląd sromu jest naturalny a jakiekolwiek ślady po korekcie niezauważalne.
Wskazania do zabiegu:
- Względy estetyczne
- Kwestia dolegliwości bólowych podczas noszenia obcisłych np. spodni czy jazdy na rowerze
- Częste stany zapalne tej okolicy
- Utrudnienia we współżyciu seksualnym
- I wiele innych- główną oceniającą wskazania jest pacjentka, która nie chce dalej żyć z taką a nie inną budową ciała
Przeciwwskazania:
- Infekcja sromu i pochwy (czynna lub w przeciągu ostatniego tygodnia).
- Infekcja ogólna, jak grypa, przeziębienie czy opryszczka w ciągu ostatnich 2 tygodni
- Nieprawidłowe wyniki badań krwi, w szczególności morfologiii i układu krzepnięcia
- Krwawienia maciczne nieznanego pochodzenia lub czas miesiączki (zabiegi ginekologiczne można wykonywać po miesiączce a nigdy przed lub w jej trakcie)
Plastyka warg sromowych większych, czyli labiomajoroplastyka. Zabieg wykonywany jest u kobiet skarżących się na zbyt wydatne wargi większe wyglądające w bikini jak męskie jądra. Czasem pacjentkom bardzo przeszkadza gdy bielizna układa się w charakterystyczny kształt wielbłądziej stopy (ang. „camel toe”). Opisane objawy powodują duże skrępowanie. Drugim, podawanym przez kobiety powodem zgłoszenia się do operacji, jest wiotkość skóry warg, co zdarza się często po znacznym zmniejszeniu masy ciała, kiedy to skóra całego ciała staje się obwisła i jest jej po prostu za dużo. W takich przypadkach zabiegi zachowawcze będą niewystarczającymi i należy uciec się do technik chirurgicznych.
Najpopularniejszą i najczęściej wykonywaną jest technika polegająca na podłużnym wycięciu fragmentu skóry warg. Jedna linia cięcia przebiega wzdłuż szczytu wargi a druga poniżej od strony bruzdy pomiędzy wargami mniejszymi i większymi łącząc się o szczytu i podstawy w kształcie wrzeciona. Po usunięciu fragmentu skóry i odpowiedniej ilości tkanki tłuszczowej oraz zaadoptowaniu brzegów skóry rana jest zszywana szwem ciągłym, śródskórnym. Oczywiście tak jak i w poprzednich procedurach, tak i tu stosowane są tylko szwy wchłanialne.
Wskazania do zabiegu:
- Przerośnięte, zbytnio uwydatnione wargi większe
- Zwiotczała skóra warg większych
Przeciwwskazania są identyczne jak w przypadku poprzednio opisywanych procedur.
Zalecenia przed i pozabiegowe są podobne do tych w przypadku redukcji warg sromowych mniejszych.