Ginekologia estetyczna

Ginekologia estetyczna/plastyczna jest najszybciej rozwijającą się się dziedziną od kilkunastu ostatnich lat. Początki, jak zwykle w medycynie, miały miejsce w USA. Na początku lat 2000 w Kaliforni rozpoczęto postrzegać zabiegi estetyczne miejsc intymnych jako oddzielne procedury od chirurgii plastycznej, ponieważ okazjonalnie to właśnie chirurdzy plastyczni wykonywali niektóre z nich, o czym nie było słychać. Prawdopodobnie właśnie dzięki nagłośnieniu przez same kobiety ich problemu okazało się, że to właśnie ginekolodzy powinni zwrócić większą uwagę na kwestie estetyczne i potrzeby seksualne ich pacjentek. Dlatego właśnie uważam, że obecnie jesteśmy świadkami kolejnej rewolucji seksualnej. Pierwsza miała miejsce w latach 60-tych a jej początek dała bikini. Obecna, druga rewolucja rozpoczęła się od kiedy kobiety przestały się wstydzić swoich potrzeb a wręcz zaczęły o nich mówić. Słowa „łechtaczka” czy „orgazm” przestały być czymś wstydliwym a nawet stały się w jakimś sensie modne. Obecnie kobiety nie mówią o przyjemności swojego partnera ale o swojej. I żądają tego. Uważam, że nareszcie. Dlatego wg mnie to jest REWOLUCJA. W Polsce „moda” na tego typu zabiegi rozpoczęła się w 2012 roku.  Kobiety dowiedziały się, że nie muszą więcej żyć w bólu czy braku przyjemności z życia seksualnego ponieważ rodziły dzieci albo po prostu urodziły się z taką a nie inną budową anatomiczną okolicy intymnej. Przestało być także „tajemnicą”, że kobiety mają orgazm i chcą go odczuwać. W związku z czym kobiety uświadomiły sobie, że jeśli to uczucie osłabło albo coś „przestało działać” mogą zgłosić się do specjalisty i to naprawić lub poprawić. Nawet panie po 60-tym czy 70-tym roku życia zgłaszają się w celu usunięcia „problemu”, z którym borykały się całe życie a jak tylko dowiedziały się, że mogą to zmienić, zrobiły to.

Najczęściej wykonywanymi zabiegami są: redukcja warg sromowych mniejszych (labiominoroplastyka), często połączona z redukcją napletka łechtaczki (hoodoplastyka), oraz plastyka pochwy i krocza (vaginoperineoplastyka).

Poza nimi wykonywane są, chociaż rzadziej, plastyka warg sromowych większych (czy to ich redukcja, czy powiększenie), usunięcie przerośniętych tkanek okolicy odbytu (anoderma), odsysanie tłuszczu wzgórka łonowego (liposukcja) i inne, różne połączenia powyższych.

Zabiegi chirurgiczne

Plastyka (redukcja) warg sromowych mniejszych i napletka łechtaczki.

Istnieje wiele technik tego typu zabiegów ale do najczęściej wykonywanych na świecie należą: klasyczna (edge, trim) i klinowa (wedge). Inne są w większym lub mniejszym stopniu modyfikacjami powyższych chociaż czasem różnią się znacząco, np. metoda fenestracji, czyli okienkowania.

Pierwsza polega na linijnym odcięciu brzegów warg sromowych, dzięki czemu uzyskujemy dwa cele- zmniejszenie ich rozmiaru i usunięcie przebarwionych często brzegów warg. Podłużna rana jest zszywania najczęściej wchłanialnym szwem ciągłym śródskórnym. 

Zakładanie poprzecznych szwów pojedynczych jest przeciwwskazane ze względu na powstałe przez to blizny w kształcie pofałdowana jak w muszli (stąd nazwa „skaloping”).

Druga metoda opiera się na założeniu pozostawienia własnego brzegu warg. Klin wygląda w taki sposób, że jest to trójkąt, którego podstawę stanowi wycinany brzeg wargi a wierzchołek znajduje się w bruździe pomiędzy wargą mniejszą a większą.

Są dwa rodzaje tej techniki- klinowa środkowa i tylna. Ta pierwsza jest nadal często stosowana przez chirurgów plastycznych jednak ma ona podstawową wadę. Przy wycięciu środkowej części wargi usuwane jest największe naczynie krwionośne tego narządu- tętnica środkowa. Wiąże się z tym duże ryzyko rozejścia rany. Jednak wykorzystanie technik deepitelializacyjnych w tej technice pozwala na uniknięciu takiego powikłania. Resekcja klinowa tylna polega na wycięciu klina u podstawy warg, czyli od strony przedsionka pochwy i krocza. Przy takim wycięciu klina linia cięcia i późniejszego szycia biegnie w bruździe wargowej. Powstanie więc podłużna blizna na podłużnym narządzie. Zresztą niewidoczna, w przeciwieństwie do poprzedniej. 

Obu metodom może towarzyszyć konieczność redukcji skóry napletka łechtaczki lub skórnych fałdów biegnących po bokach powyższego. Usunięcie tych tkanek jest często koniecznością a nie wykonanie tej procedury wiąże się z faktem, iż po redukcji warg sromowych mniejszych pozostawiana jest odstająca łechtaczka wraz z napletkiem wyglądem przypominająca penis (stąd nazwa „penis like shape”). Redukcja napletka łechtaczki jest najczęściej wykonywana jednoczasowo z zabiegiem redukcji warg mniejszych i może być wykonany z jednego cięcia (technika „one cut” czy „linear Z”), lub z oddzielnych cięć w kształcie łezki przebiegających po obu bokach łechtaczki. Tutaj dopuszczonym jest założenie kilku pojedynczych szwów chociaż autor preferuje wchłanialne szwy śródskórne. 

Wskazania do zabiegu:

  1. Względy estetyczne
  2. Kwestia dolegliwości bólowych podczas noszenia obcisłych np. spodni czy jazdy na rowerze
  3. Częste stany zapalne tej okolicy
  4. Utrudnienia we współżyciu seksualnym
  5. I wiele innych- główną oceniającą wskazania jest pacjentka, która nie chce dalej żyć z taką a nie inną budową ciała

Przeciwwskazania:

  1. Infekcja sromu i pochwy (czynna lub w przeciągu ostatniego tygodnia).
  2. Infekcja ogólna, jak grypa, przeziębienie czy opryszczka w ciągu ostatnich 2 tygodni
  3. Nieprawidłowe wyniki badań krwi, w szczególności morfologiii i układu krzepnięcia
  4. Krwawienia maciczne nieznanego pochodzenia lub czas miesiączki (zabiegi ginekologiczne można wykonywać po miesiączce a nigdy przed lub w jej trakcie)

Zalecenia przed zabiegiem

  1. Pozostawanie na czczo przez co najmniej 6 godzin przed operacją (nie wymagane w przypadku znieczulenia miejscowego).
  2. Wykonanie badań krwi: morfologia, układ krzepnięcia, grupa krwi, elektrolity, kreatynina i TSH (w przypadku znieczulenia miejscowego tylko dwa pierwsze).
  3. Depilacja okolicy od wzgórka łonowego do odbytu.

Zalecenia pozabiegowe

  1. Higiena krocza- Tantum Rosa 1 saszetka/1 litr wody, Octanisept
  2. Okłady z lodu 5-6 razy dziennie przez 30 min (pierwsze kilka dni do ustąpienia obrzęku).
  3. Stosowanie maści z antybiotykiem 2 razy dziennie (autor proponuje Triderm a następnie mikronizowany kwas hialuronowy w żelu, np. Mucovagin)
  4. Zakaz noszenia bielizny przez 7-10 dni
  5. Zakaz kąpieli w wannie tylko prysznic i zakaz współżycia przez 6 tyg
  6. Kontrola pooperacyjna po 6 tyg

Plastyka pochwy i krocza

Zabieg, w wielkim skrócie, polega na zwężeniu pochwy, „zamknięciu” jej wejścia i „podniesieniu” krocza. Celem jest poprawa odczuć podczas stosunków płciowych ale nie tylko. Po porodzie, często po kilku, pochwa i mięśnie ją otaczające (mięśnie powięzi odbytniczy-pochwowej) są rozluźnione i poszerzone. Kobiety skarżą się na uczucie luzu i braku odczuwania partnera podczas współżycia. Ponadto dokuczającymi objawami poporodowego uszkodzenia pochwy i krocza są częste infekcje pochwy związane z tzw. „ziejącym sromem” (wejście do pochwy jest otwarte i widoczne jest jej wnętrze), częste otarcia i dyskomfort w codziennym życiu. Głównym jednak problemem są aspekty seksualne, które w znacznym stopniu upośledzają komfort życia.

Z technicznego punktu widzenia zabieg polega na oddzieleniu śluzówki tylnej ściany pochwy od przegrody odbytniczo-pochwowej i odsunięciu odbytnicy. Następnie operator zszywa mięśnie powięzi odbytniczo-pochwowej i odcina powstały nadmiar śluzówki pochwy. Pochwa zszywania jest pośrodkowo szwem ciągłym. W dalszej kolejności wycinana jest skóra krocza w kształcie rombu a na środek ścięgnisty zakładane są pojedyncze szwy co prowadzi do podniesienia krocza i „domknięcia” przedsionka pochwy stanowiącego jej wejście. Skóra krocza zszywania jest szwem ciągłym, śródskórnym lub szwami pojedynczymi. W pochwie pozostawiany jest na 24 godziny seton nasączony środkiem p/bakteryjnym. Ta czynność jest wykonywana w celu zmniejszenia ryzyka powstania krwiaka w przestrzeni odbytniczo-pochwowej.

Wszystkie stosowane szwy są wchłanialne. 

Wskazania do zabiegu:

  1. Objawy „szerokiej pochwy” (brak odczuwania partnera, wypuszczanie „gazów” z pochwy podczas współżycia ale także zwyczajnej aktywności fizycznej, wylewanie się wody z pochwy po wyjściu z wanny czy basenu, etc.)
  2. Szerokość pochwy > 3-4 palców badającego
  3. Spadek samooceny ze względu na wygląd sromu
  4. Częste stany zapalne

Przeciwwskazania do zabiegu

Są takie same jak w przypadku opisanych powyżej. Dodatkowo należy wspomnieć o następujących:

  1. Szerokość pochwy < 3 palców badającego
  2. Dalsze plany macierzyńskie (to jest względne, ponieważ po zabiegu można zajść w ciążę a przeciwwskazany jest jedynie poród naturalny)
  3. Duża atrofia (zanik) śluzówki pochwy (przed zabiegiem wymagane jest poprawa jej stanu)

Zalecenia przed zabiegiem

Są identyczne jak te opisane powyżej poza jedną dodatkową kwestią. Wyobraźmy sobie konieczność oddania stolca bezpośrednio po operacji. Byłoby to bardzo nieprzyjemne i bolesne. Wobec tego autor zaleca w przeddzień operacji stosować dietę lekką, płynną lub przecieraną, a godzinach wieczornych wykonanie lewatywy. Takie postępowanie eliminuje potrzebę oddania stolca przez kilka dni i to jest wystarczające dla uniknięcia nieprzyjemnych odczuć bezpośrednio po zabiegu.

Zalecenia pozabiegowe:

Także są identyczne jak powyższe poza koniecznością stosowania p/zapalnych tabletek dopochwowych (autor proponuje Gynalgin a następnie globulek Mucovagin).

Plastyka warg sromowych większych

Zabieg wykonywany jest u kobiet skarżących się na zbyt wydatne wargi większe wyglądające w bikini jak męskie jądra. Czasem pacjentkom bardzo przeszkadza gdy bielizna układa się w charakterystyczny kształt wielbłądziej stopy (ang. „camel toe”). Opisane objawy powodują duże skrępowanie. Drugim, podawanym przez kobiety powodem zgłoszenia się do operacji, jest wiotkość skóry warg, co zdarza się często po znacznym zmniejszeniu masy ciała, kiedy to skóra całego ciała staje się obwisła i jest jej po prostu za dużo. W takich przypadkach zabiegi zachowawcze będą niewystarczającymi i należy uciec się do technik chirurgicznych.

Najpopularniejszą i najczęściej wykonywaną jest technika polegająca na podłużnym wycięciu fragmentu skóry warg. Jedna linia cięcia przebiega wzdłuż szczytu wargi a druga poniżej od strony bruzdy pomiędzy wargami mniejszymi i większymi łącząc się o szczytu i podstawy w kształcie wrzeciona. Po usunięciu fragmentu skóry i odpowiedniej ilości tkanki tłuszczowej oraz zaadoptowaniu brzegów skóry rana jest zszywana szwem ciągłym, śródskórnym. Oczywiście tak jak i w poprzednich procedurach, tak i tu stosowane są tylko szwy wchłanialne. 

Wskazania do zabiegu:

  1. Przerośnięte, zbytnio uwydatnione wargi większe
  2. Zwiotczała skóra warg większych

Przeciwwskazania są identyczne jak w przypadku poprzednio opisywanych procedur.

Zalecenia przed i pozabiegowe są podobne do tych w przypadku redukcji warg sromowych mniejszych.

Usunięcie przerośniętej anodermy 

Bardzo częstym zjawiskiem po przebytych ciążach i porodach jest pojawienie się polipowatości narośli na śluzówce okalającej ujście zewnętrzne odbytu, czyli anodedrmie. Są one pozostałością po żylakach odbytu bardzo często towarzyszącym okresowi ciąży. Według pacjentek główną dolegliwością są względy estetyczne. Kobiety czują się skrępowane swojego partnera a jedyną metodą pozbycia się wstydliwej kwestii jej jej chirurgiczne usunięcie. Z technicznego punktu widzenia zabieg można przeprowadzić na dwa sposoby. Pierwszy to swojego rodzaju „wypalenie” laserem. Rany nie zaopatruje się żadnymi szwami jednak obszar oparzenia jest czasem dość duży i może być bolesnym w okresie pooperacyjnym. Drugą metodą jest wycięcie odstających polipowatych tworów i założenie pojedynczych, wchłanialnych szwów. Tu dolegliwości pooperacyjne są najczęściej mniejsze ale nie zawsze. Według autora obydwie metody są dobre i można je stosować w zależności od doświadczenia operatora i posiadanego urządzenia do chirurgii małoinwazyjnej. 

Wskazaniem do zabiegu jest przerost anodermy i prośba pacjentki o jej usunięcie. Zasady higieny i postępowania przed i pooperacyjnego jest tożsama jak w przypadku operacji plastycznej pochwy i krocza. W tym przypadku szczególny nacisk należy położyć na higienę, szczególnie w ciągu pierwszych 2-3 dni. Po każdym odejściu gazów, nie tylko oddaniu stolca, okolicę operowaną należy zdezynfekować, np. Octaniseptem.

Liposukcja wzgórka łonowego

Zdarza się, że pomimo skąpej ilości tkanki tłuszczowej w okolicy podbrzusza, wzgórek łonowy jest bogato w nią obdarzony. Kobieta cierpiąca z tego powodu skarży się na uczucie wstydu podczas noszenia obcisłej bielizny, bikini, czy będąc nago kiedy widzi, że ta część jej ciała „wystaje” powyżej podbrzusza. Tak jak w każdym innym przypadku zbyt obfitej ilości tkanki tłuszczowej, tak i w tej sytuacji najlepszą metodą jest wykonanie liposukcji, czyli jej odessania. Odbywa się to dwuetapowo. W pierwszej kolejności znieczulana jest skóra przed jej nacięciem w celu wprowadzenia kaniuli, przez którą do tkanki tłuszczowej wprowadzany jest roztwór Kleina działający przeciwbólowo i obkurczający naczynia krwionośne. Miejsce nacięcia skóry i wprowadzenia opisywanej kaniuli może być zlokalizowane powyżej wzgórka lub na jego bocznych krańcach, powyżej pachwin.

Drugim etapem zabiegu jest odessanie podanego uprzednio płynu razem z tkanką tłuszczową. Technicznie odbywa się to w taki sposób, że operator wsuwa i wysuwa kaniulę podłączoną do próżni trzymając ją w jednym ręku drugą odpowiednio układając i niejako poddając sobie okolicę, z której odsysany jest tłuszcz.

Uzyskany materiał po odpowiedniej obróbce można następnie wykorzystać do przeszczepu w inną okolicę ciała. Te zabiegi zostaną opisane w dalszej części opracowania.

Wskazaniem do zabiegu jest jedynie wola pacjentki a przeciwwskazaniem do jego wykonania będą nieprawidłowe wyniki badań krwi lub chorobowe zmiany skórne tej okolicy.

W przebiegu pooperacyjnym bardzo ważnym jest zapewnienie ciągłego ucisku wzgórka łonowego przez co najmniej miesiąc. Można tu stosować różnego rodzaju pasy elastyczne lub bandażowanie. Niestety ta okolica jest pod tym względem trudna do zaopatrzenia w ucisk z uwagi na jej lokalizację bowiem znajduje się na wysokości bioder, a tych przeciera nie możemy unieruchomić. Dobrym sposobem wydaje się stosowanie większej liczby gazików umieszczanych na wzgórku i zakładanie obcisłej bielizny. Takie postępowanie jest często bardzo skuteczne. Wzmożonej higieny wymaga jedynie okolica skaleczenia skóry, która goi się najczęściej w przeciągu pierwszych 2-3 dni. Octanisept wydaje się być wystarczającym środkiem dezynfekcyjnymi.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *